ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Het is een stoornis die problemen met aandacht, concentratie en impulsbeheersing kan veroorzaken. De oorzaak van ADHD is voor een groot deel erfelijk.
Studies tonen aan dat ADHD vaak in families voorkomt. Als een kind ADHD heeft, is de kans groot dat ook een ouder het heeft. Genetische aanleg en DNA–mutaties zijn belangrijk voor het ontwikkelen van ADHD.
Belangrijkste inzichten
- ADHD en ADD hebben een sterke erfelijke component.
- Kinderen met ADHD hebben vaak een ouder met dezelfde aandoening.
- Onderzoek wijst op specifieke genvariaties die het risico op ADHD verhogen.
- Genetische factoren spelen een sleutelrol in de ontwikkeling van ADHD en ADD.
- Erfelijkheid vormt een belangrijke basis voor het begrijpen en behandelen van ADHD.
Wat is ADD en hoe verschilt het van ADHD?
ADD staat voor Attention Deficit Disorder, wat betekent dat iemand moeite heeft met aandacht. Lang geleden was ADD een aparte diagnose. Nu wordt het gezien als een subtype van ADHD, ADHD-I (ADHD – inattentieve type). Het grootste verschil is dat mensen met ADD vooral last hebben van aandacht en concentratieproblemen. Ze hebben niet de hyperactiviteit en impulsiviteit die mensen met ADHD hebben.
ADD versus ADHD-I
ADD en ADHD-I worden vaak door elkaar gebruikt, maar ze zijn niet hetzelfde. Er zijn enkele belangrijke verschillen:
- People with ADD hebben geen hyperactiviteit of impulsiviteit, in tegenstelling tot ADHD.
- ADD-patiënten kunnen zich erg focussen op bepaalde taken, een fenomeen dat “hyperfocus” heet. Dit is anders dan de concentratieproblemen bij ADHD.
- ADD wordt vaak later ontdekt, omdat de symptomen minder opvallen dan bij ADHD.
Kortom, ADD is een subtype van ADHD. Het is gekend om aandachtstekort en concentratieproblemen te hebben. In plaats van hyperactiviteit en impulsiviteit.
Kenmerken van ADHD-I (voorheen ADD)
Mensen met ADHD-I worstelen met aandachtsproblemen en concentratieproblemen. Ze kunnen hun aandacht niet lang vasthouden. Ze zijn ook vergeetachtig en hebben moeite met organiseren, wat leidt tot desorganisatie.
Ze voelen vaak innerlijke onrust en zijn impulsief. Ze maken snel beslissingen zonder na te denken.
- Moeite met aandacht en concentratie
- Vergeetachtigheid en desorganisatie
- Innerlijke onrust en impulsiviteit
| Kenmerk | Omschrijving |
|---|---|
| Aandachtsproblemen | Moeite met het vasthouden van aandacht, ongeacht de taak |
| Concentratieproblemen | Moeilijkheden om zich langdurig op één ding te concentreren |
| Vergeetachtigheid | Vaak dingen vergeten of informatie niet onthouden |
| Desorganisatie | Moeite met het ordenen en organiseren van zaken |
| Innerlijke onrust | Een constant gevoel van onrust en opwinding in het hoofd |
| Impulsiviteit | Snel beslissingen nemen zonder na te denken over de gevolgen |
ADHD-I kan het dagelijks leven beïnvloeden. Het kan problemen geven op school, werk, in relaties en thuis. Maar met een diagnose kan men hulp krijgen om deze uitdagingen aan te pakken.
“Mensen met ADHD-I kunnen moeite hebben met het vasthouden van hun aandacht, ongeacht de taak die ze uitvoeren. Daarnaast kunnen ze vergeetachtig zijn en vinden ze het lastig om hun zaken geordend te houden.”
Hersenwerking bij ADHD en ADHD-I
Onderzoek wijst op afwijkingen in hoe prikkels door de hersenen gaan bij ADHD en ADHD-I. Dit gebeurt tussen zenuwcellen. Ook werken de hersengebieden voor taakregulatie en concentratie minder goed. Deze problemen in de hersenfunctie veroorzaken waarschijnlijk de symptomen.
Verminderde werking van hersengebieden voor taakregulatie
Personen met ADHD en ADHD-I hebben minder activiteit in de frontaalkwab. Dit gebied is belangrijk voor focus, planning en impulsbeheersing. De onderactiviteit in de hersenstructuur maakt taakregulatie moeilijk.
Afwijkingen in doorgeven van neurotransmitters
Er is ook een verstoring in de balans van neurotransmitters in de hersenen. Deze chemische boodschappers zijn essentieel voor het doorgeven van prikkels. Een disbalans kan de hersenfunctie schaden en de symptomen verergeren.
“De totale hersenvolume is kleiner bij mensen met ADHD in vergelijking met proefpersonen zonder ADHD.”
Uit onderzoek blijkt dat bepaalde hersengebieden kleiner zijn bij ADHD. Dit omvat de amygdala, hippocampus en delen van de basale ganglia. Deze kleine verschillen in de hersenstructuur kunnen de symptomen veroorzaken.
Mogelijke oorzaken van erfelijkheid ADD
De oorzaken van ADD zijn nog niet helemaal bekend. Maar erfelijkheid speelt een grote rol. Ongeveer 75% van de mensen met ADD heeft het door hun genen.
Genetische aanleg speelt een rol
ADD komt door een tekort aan dopamine en noradrenaline. Dit beïnvloedt de hersenen. Zo zijn bepaalde hersengebieden kleiner bij mensen met ADHD.
Omgevingsfactoren kunnen bijdragen
Stress of trauma in de kindertijd kan ook helpen bij het ontwikkelen van ADD. Mensen met ADHD hebben moeite met motivatie en tijdsbeheersing.
“Diagnose van ADD is uitdagend omdat symptomen niet altijd direct opvallen, waardoor specifieke tests essentieel zijn voor een juiste diagnose.”
Uit onderzoek blijkt dat genen en omgevingsfactoren belangrijk zijn voor ADD. Een mix van erfelijkheid en externe invloeden maakt ADD complex.
Geschiedenis van ADD en ADHD
De eerste beschrijvingen van gedragsproblemen lijken op ADHD dateren uit de begin 20e eeuw. De terminologie is sindsdien veel veranderd. De term ADD is vervangen door ADHD-I in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM).
Vroege beschrijvingen
In 1902 beschreef kinderarts George Still ADHD bij kinderen. In 1937 ontdekte arts Charles Bradley dat methylfenidaat (Ritalin) goed werkte tegen aandachtsproblemen.
Evolutie van terminologie
Lang dacht men dat ADHD/ADD alleen bij kinderen voorkwam. Maar in de jaren 1970 bleek dat 60% van de volwassenen ook symptomen had. Nu zien we ADHD als een blijvende aandoening, niet alleen bij kinderen.
“ADHD werd niet langer gezien als een typische kinderziekte die zou verdwijnen bij volwassen worden, maar als een aandoening die bij ongeveer 60% van de patiënten blijvend is.”
Geslachtsverschillen bij erfelijkheid ADD
ADD, een vorm van ADHD, komt vaker voor bij meisjes dan bij jongens. Dit verschil is belangrijk om te begrijpen.
ADD komt vaker voor bij meisjes
ADD is bij meisjes ongeveer twee keer zo vaak als bij jongens. Meisjes met ADD hebben vaak andere symptomen. Ze zijn niet zo hyperactief als jongens, maar hebben last van inattentie en dromerigheid.
Meisjes worden vaker over het hoofd gezien
Meisjes met ADD zijn vaak niet hyperactief. Daarom zien professionals hun symptomen soms niet. Dit leidt tot een later of helemaal niet krijgen van de diagnose.
Professionals moeten alert zijn op de subtielere symptomen bij meisjes. Zo kunnen ze meisjes met ADD vroegtijdig herkennen en helpen.
De onderdiagnose van ADD bij meisjes is een groot probleem. Door meer bewustzijn over de symptomen, kunnen professionals meisjes vroeger helpen.
Familiaire patronen bij ADHD
Onderzoek laat zien dat kinderen met ADHD vaak ook één of beide ouders hebben met ADHD. Dit suggereert dat er een sterke erfelijke factor is. Familieleden van mensen met ADHD hebben een hoger risico om het zelf te krijgen.
Studies over familiegeschiedenis laten zien dat kinderen van één ADHD-ouder een kans hebben van 25% tot 50% om het ook te krijgen. Als beide ouders ADHD hebben, kan dit risico oplopen tot 75%. Dit laat zien hoe belangrijk het is om de risico’s in families met ADHD te begrijpen.
| Situatie | Risico voor kind |
|---|---|
| Één ouder met ADHD | 25% – 50% |
| Beide ouders met ADHD | 75% |
Deze resultaten benadrukken het belang van de hele familie bij het begrijpen en behandelen van ADHD. Door de familiegeschiedenis goed te begrijpen, kunnen we risico’s en beschermende factoren beter zien. Dit kan leiden tot betere zorg en ondersteuning.
“Erfelijkheid speelt een belangrijke rol bij ADHD. Kinderen met ADHD hebben vaak één of beide ouders met dezelfde aandoening.”
Genetische factoren bij ADHD
Wetenschappers zoeken naar genen en DNA–mutaties die ADHD veroorzaken. Ze willen biomarkers vinden. Dit kan helpen bij het begrijpen van ADHD en nieuwe behandelingen ontwikkelen.
Ongeveer 75% van het risico op ADHD komt door erfelijkheid. Onderzoekers hebben 12 genetische variaties gevonden die het risico verhogen. Ze vergelijken DNA van 20.000 mensen met ADHD en 35.000 zonder ADHD.
Er zijn duizenden genen betrokken bij ADHD. Slechts een klein deel is ontdekt. Meer genetische variaties zijn gevonden die met aandacht en activiteit te maken hebben. Sommige genen zijn belangrijk voor hersencellen en leren.
Er is ook een link gevonden tussen het FOXP2-gen en ADHD. Dit kan ook te maken hebben met spraakproblemen. De gevonden genvariaties zijn klein, maar het onderzoek gaat door.
De zoektocht naar de genetische oorzaken van ADHD gaat door. Het doel is een beter begrip te krijgen. Zo kunnen we nieuwe manieren vinden om ADHD te diagnosticeren en te behandelen.
Behandeling van ADHD en ADD
De behandeling van ADHD en ADD bestaat uit medicatie en gedragstherapie. Medicatie helpt de hersenen te kalmeren. Gedragstherapie en aanpassingen in de omgeving zijn ook belangrijk.
Medicatie voor ADHD en ADD
Stimulantia zoals methylfenidaat en amfetaminen zijn vaak de eerste keus. Ze helpen bij concentratie en verminderen impulsiviteit. Volwassenen met ADD kunnen antidepressiva zoals atomoxetine krijgen.
Gedragstherapie en omgevingsaanpassingen
Gedragstherapie verbetert vaardigheden zoals tijdmanagement. Aanpassingen in de omgeving helpen ook. Een rustige werkplek en duidelijke structuur zijn belangrijk.
“Neurofeedback bij ADHD & ADD heeft een effectiviteit van 75% en kan gezien worden als een alternatief voor medicatie, met vergelijkbare effecten.”
Neurofeedback is effectief bij aandachtsstoornissen. Het helpt bij aandacht, impulsiviteit en hyperactiviteit. Het is een goede aanvulling op de behandeling.
erfelijkheid add
ADD, ook bekend als ADHD-I, is erg erfelijk. Kinderen van ouders met ADD hebben een groot risico om het zelf te krijgen. Dit laat zien dat genen een grote rol spelen.
Ongeveer 75% van de kinderen met ADD heeft minstens één ouder met ADD. Dit laat zien hoe belangrijk genen zijn. ADD is een erfelijke stoornis die de hersenen beïnvloedt.
ADD-symptomen zoals afleiding en vergeetachtigheid worden vaak pas later zichtbaar. Centra zoals het Youz expertisecentrum helpen kinderen vroeg te herkennen en te begeleiden.
“ADD-kinderen laten vaak een ‘speciaal iets’ zien dat hen onderscheidt, dankzij hun rijke innerlijke wereld en unieke perspectief op de wereld.”
ADD kan samen voorkomen met andere problemen zoals depressie of angst. Het is belangrijk dat kinderen met ADD goede zorg krijgen. Dit moet samen met experts gebeuren.
Organisaties zoals Sofitas Zorg bieden zorg in heel Nederland. Ze werken samen met veel partijen om de beste zorg te bieden aan kinderen en volwassenen met ADD/ADHD-I.
Erfelijkheidspatronen en risico’s
Onderzoek toont aan dat familieleden van mensen met [ADHD](https://www.newmindcenters.com/adhd-diagnose/), zoals ADD (ADHD-I), een hoger risico lopen. Dit is vooral het geval bij kinderen, ouders en broers/zussen.
ADHD is erg erfelijk, met genetische factoren die tot 80% van de stoornis veroorzaken. Familieleden hebben tot wel 5 keer meer kans om ADHD te krijgen.
Risico’s voor familieleden
- Kinderen van een ouder met ADHD hebben 2 tot 8 keer meer kans om zelf ook ADHD te ontwikkelen.
- Broers en zussen van iemand met ADHD hebben 2 tot 5 keer meer kans om de stoornis te hebben.
- Ouders van iemand met ADHD hebben 2 tot 5 keer meer kans om zelf ook ADHD te hebben.
Het is belangrijk dat familieleden over deze risico’s worden geïnformeerd. Vroeg herkennen en begeleiden helpt bij een goede aanpak van ADHD in gezinnen.
| Relatie | Verhoogd risico |
|---|---|
| Kinderen | 2-8 keer |
| Broers/zussen | 2-5 keer |
| Ouders | 2-5 keer |
De erfelijke achtergrond van ADHD is complex. Het wordt beïnvloed door meerdere genen. Regelmatige screening en monitoring van familieleden helpt ADHD vroegtijdig te herkennen en ondersteuning te bieden.
Onderzoek naar genetische markers
Wetenschappers zoeken altijd naar genetische markers en biomarkers voor ADHD. Ze richten zich ook op het subtype ADHD-I (vroeger ADD). Ze willen met DNA-onderzoek erfelijke factoren vinden. Zo kunnen ze nieuwe behandelingen ontwikkelen.
Op zoek naar genetische biomarkers voor ADHD
Studies laten zien dat ADHD door genetische varianten kan ontstaan. Onderzoekers bekijken deze genetische markers voor meer inzicht. Ze willen biomarkers vinden die helpen bij het vroeg herkennen en nauwkeurig diagnosticeren van ADHD.
- Gericht DNA-onderzoek naar mutaties in één of enkele genen
- Whole Exome Sequencing (WES) voor aandoeningen met veel verschillende erfelijke oorzaken
- SNP-array om te controleren op afwijkingen in chromosomen
Deze technieken helpen onderzoekers de genetische markers voor ADHD beter te begrijpen. De uitkomsten kunnen leiden tot nauwkeurigere diagnoses en betere behandelingen.
“Door beter inzicht in de genetische factoren achter ADHD kunnen we de juiste diagnose stellen en de behandeling optimaliseren.”
Het vinden van genetische biomarkers voor ADHD is essentieel voor gepersonaliseerde zorg. De vooruitgang in wetenschap zal zeker leiden tot verbeteringen in de behandeling van ADHD.
Conclusie
De erfelijkheid speelt een grote rol bij ADHD en ADHD-I. Onderzoek naar genetische factoren en biomarkers helpt ons beter te begrijpen. Dit kan ook nieuwe behandelingen opleveren.
Belangrijk is ook het erkennen van geslachtsverschillen en familiaire patronen. Zo zorgen we dat iedereen de juiste zorg krijgt.
Er is een grote invloed van erfelijkheid en genetica op ADHD en ADD. Door meer te weten te komen over genetische factoren, begrijpen we de aandoeningen beter. Dit kan leiden tot nieuwe behandelingen.
Daarnaast is het belangrijk om aan individuele verschillen en familiepatronen te denken. Zo krijgt iedereen de juiste ondersteuning.
Samenvattend, erfelijkheid en genetica zijn erg belangrijk voor ADHD en ADD. Onderzoek naar deze factoren kan helpen bij het verbeteren van diagnose en behandeling. We moeten ook rekening houden met individuele verschillen en familiepatronen.
